Ο διαχωρισμός αυτός όσον αφορά την αιτιολογία έχει κλινική σημασία, καθότι έχει βρεθεί ότι η οξεία επίσχεση ούρων χωρίς ύπαρξη εκλυτικού παράγοντα οδηγεί σε χειρουργείο το 75% των ασθενών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό όταν η επίσχεση πυροδοτείται από κάποιον εκλυτικό παράγοντα κατέρχεται σε 26%.

Η διάγνωση είναι εύκολη και στηρίζεται στα εξής κλινικά σημεία:

1. Aφόρητη επιθυμία για ούρηση.
2. Έντονος πόνος στο υπογάστριο.
3. Κύστη σκληρή, διογκωμένη κατά την ψηλάφηση.

Η οξεία επίσχεση ούρων αποτελεί επείγον ουρολογικό πρόβλημα, το οποίο απαιτεί άμεση παρέμβαση.

Η αντιμετώπιση γίνεται με καθετηριασμό της κύστης (απλή κένωση ή μόνιμη παροχέτευση της κύστης).

Στην οξεία επίσχεση το ποσό των ούρων μέσα στην κύστη είναι συνήθως 500–800 ml και με τον καθετηριασμό της ανακουφίζεται ο ασθενής.

Στην χρόνια επίσχεση, όπου ο όγκος των ούρων μπορεί να ξεπερνάει και τα 2 λίτρα, η εκκένωση της κύστης πρέπει να γίνεται βαθμιαία για αποφυγή αιμορραγίας.

Όταν η εισαγωγή του ουροκαθετήρα δεν είναι δυνατή (π.χ. λόγω στενωμάτων) τότε επιβάλλεται να γίνει υπερηβικός καθετηριασμός της κύστης (από την κοιλιά) από ειδικό ουρολόγο.

Twitter